YALNIZLIK DÖNGÜSÜ

Bazılarımızın kendi tercihiyken bazılarımızı çok korkutur yalnızlık. Aslında hepimizin tek gerçeğidir. Her ne kadar ailemiz, dostlarımız, sevdiklerimiz olsa da yalnızız koskoca dünyada. İnce bir detay var ama kimsesiz değiliz yalnızız. Kimsesiz olmak sevdiklerimizin, ailemizin, dostlarımızın hiç birine sahip olmamaktır. Bizler onlara sahipken tek başınayız bu evrende. İnancımıza göre imtihan için yaratıldık ve sadece kendi yaptıklarımızla sorumlu tutulacağımız bir sınavla cebelleşiyoruz. Tabağımıza ne konursa onu yiyoruz bardağımız da ne kadar varsa onu içiyoruz.Açlığımız da susuzluğumuz da payımıza düşen kadar.

Cam kenarı te kişilik bir bilet ayrılmış bize de hayat kervanında. Onu da sığdırabildiğimiz kadar tıka basa yaşıyoruz. Bazılarımız o kadar ciddiye alıyor ve kaptırıyor ki kendini nefesinin son demlerinde “Yaşayamadım bu hayatı!” sitemlerini işitiyoruz. İyisiyle kötüsüyle bir sürü insan, acısıyla tatlısıyla birçok anı biriktiriyoruz. Her koyunun kendi bacağından asılacağının en güzel göstergesi onca kalabalık arasında yapayalnız olduğumuzu hissettiğimiz anlar. Yaptığımız her şeyin attığımız her adımın tanrı tarafından tabii tutulan sınava dahil olduğunu biliyoruz.Eğer yalnız olmasaydık her şeyi gören tanrıyı unutup kopya çekmeye yeltenirdik kesin. İki kişilik olsaydı hayatımız bulunduğumuz andaki acıyı, hüznü, öfkeyi, mutluluğu kim bizim kadar derinden hissedebilirdi ki.

Yalnızlık birçok insan tarafından aslında fark edilen fakat tanımlanamayan bir duygudur. Bazı insanlar bu duyguyu yaşadıklarının çok sonra farkına varırlar.Zaten ifade edilebilseydi ve paylaşılması kolay olsaydı yalnızlık olmazdı.Yaşam içinde yaşam mücadelesi verirken de yalnızsındır; hayata karşı savaşırken tek kişilik ordu olursun hep. Önüne, arkana, etrafına baktığında kimseyi bulamama ihtimalin hep yüksektir. Geçmişin, tek başına kazandığın ve tek başına kaybettiğin mücadele örnekleriyle doludur. Kendi cephenin tek askerisindir hayat boyu.

Yalnızlık bir çeşit kayboluş duygusudur.Onca kalabalığın içinde sevdiklerimize dair herkes vardır da orada bizler yokuzdur.Ruhumuz yoktur. Benliğimiz yoktur. Bize özgü ne varsa yoktur.Yaşadığı her saniyeden sıkılmak, yorulmak, belki biraz acı çekmek, senden öncekilerin sırtına yüklediği ve senden sonrakilerin de taşımak zorunda olduğu yüklerden kaçma isteğidir aynı zamanda.Var olmuş bütün toplumsal ve bireysel baskılardan uzaklaşarak, kendi koyduğun kurallarla, bütün insani duyguları yeniden keşfediyormuşçasına yaşamaktır. Her duygu değişimine yalnızlığı bahane edip yine de yalnızlıktan kopamamaktadır yalnızlık.Yalnızlığın kalıpsızlığına kendi kalıbımızı sığdırmaya çalışıp şikâyetetmektense, onun bize verdiği özgürlükle nasıl olmak istediğimize karar vermek en güzelidir belki de.

İnsan kalabalıklaştıkça o içindeki yalnızlaşma duygusunu da büyütüyor. Uzaktan bakıldığında herkes farklı bir yaşam yaşıyor. Kimisi şeytana tapıyor, kimisi bütün kötülükleri şeytandan biliyor. Fakat insan kendi yalnızlığına büründüğünde hiçbir zaman bir diğerinden farklı olamıyor. Sadece kendi anlattığı kadar duyup, kendi dinlediği kadar anlıyor.Doğumla ölüm arasındaki uzun ince tozlu topraklı yolda ciğerlerimize dolan havanın etkisiyle ağlayarak geldiğimiz bu dünyadan hiç yaşamamış gibi sessiz sedasız göçüp gideceğimizi bilerek yaşıyoruz.